Inhoudsopgave
Menig popsong ontwikkelt zich als zogenaamde evergreen, een nummer dat tijdloos is en altijd nagespeeld zal worden. Aan de ene kant is dat een compliment voor de artiest, aan de andere kant levert het bij veel fans ergernis op. Voor beide is wat te zeggen. Hier een aantal onvermijdelijke verschillen tussen het origineel en de cover.
Internet en muziek
De opkomst van het snelle, glasvezel internet zorgt ervoor dat vrijwel alle muziek binnen enkele seconden te beluisteren is. Tel daar nog wat seconden bij op en je hebt de teksten en akkoordenschema’s te pakken. Veel van die cover-artiesten zetten het resultaat van hun bewerking op YouTube, zodat er van allerlei hits al honderden vertolkingen te beluisteren zijn. Denk je als songwriter met een verrassende cover op de proppen te komen, check dan eerst even of het niet al gedaan is. Akoestische versies van eurodance, zoals You’re not alone van Olive, Set you free van N-trance of Feels so good van Sonique? Tik maar in: ze blijken zich uitstekend te lenen voor bij het kampvuur.
Verschil in tijdsbeeld
Het gevoel dat je had toen je op die nummers stond te dansen in de jaren ’90, haal je er slechts deels mee terug omdat het tijdsbeeld anders is. Je zag er anders uit, je had andere vrienden, op het journaal werden andere termen gebezigd. Het nummer dat toen een hit was, heeft een hele andere context. En de tekst van het liedje kan achterhaald zijn, ook al zijn sommige nummers – zowel uit subjectief als objectief oogpunt gezien – nog zo tijdloos. Liedjes waarin ge-sms’t wordt bijvoorbeeld, zijn dat niet meer. Of het aanstekelijke ‘CD voor jou, CD voor mij’ van Acda & De Munnik.
Verschil in beleving van de uitvoerder
Degene die, hoe goed bedoeld ook, een nummer covert heeft nooit dezelfde tekstbeleving als de schrijver. Vaak zijn teksten nou eenmaal te vaag, denk aan Soundgardens Black Hole Sun:
“In my eyes
Indisposed
In disguise
As no one knows
Hides the face
Lies the snake
And the sun
In my disgrace”
Waar gaat dit over? Schrijver Chris Cornell wist het zelf niet eens. Dan kun je een getormenteerd kunstenaars-gezicht trekken wanneer je het speelt, je zult er niet hetzelfde bij voelen als de componist.
Verschil in opvatting van de tekst
Als we toch in die hoek zitten: er bestaan house-remixes van Alive van Pearl Jam, maar zanger Eddie Vedder vervloekte zichzelf tijdens het schrijven van dit nummer juist dat hij nog leefde. Het wordt massaal springend meegezongen, maar de tekst is dus helemaal niet zo vrolijk bedoeld.
